Τα 1α Fritz στην Ιστορία είναι γεγονός! [Ο θρίαμβος που ποτέ δεν θα ζήσει ο Kim Ki-duk στα Oscar.]

Σήμερα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της “Ειδωλολατρείας”. Είναι του Αγίου Όσκαρ και γιορτάζουν ο  Σταρ, η Σταρ κι η Σταρλετίτσα. Να τους χαιρόμαστε, λοιπόν, και για να τιμήσω κι εγώ τη μέρα φέτος αποφάσισα να δώσω για πρώτη φορά τα κατάδικά μου βραβεία – τα ‘Fritz’ (επειδή πάντα μου άρεσε αυτό το όνομα) – με κατάδικες μου υποψηφιότητες, κι αύριο να μην παραπονιέμαι για αυτά που θα βραβεύσουν τα 5.783 μέλη της Ακαδημίας. 

Στην ποπ μπορείς να είσαι κακή χωρίς να είσαι αδιάφορη, αλλά αν είσαι αδιάφορη είσαι σίγουρα κακή.

Η Carly Rae Jepsen που έκανε πέρσι μεγάλο σουξέ επειδή το πολύ πιασάρικο “Call Me Maybe” ενέπνευσε χιλιάδες πολύ επιτυχημένες διασκευές στο YouTube, κι επειδή ο Bieber την πήρε να του ανοίγει τις συναυλίες, κυκλοφορεί νέο σινγκλ.Μια χαρά χορευτικό ποπ-άκι του Max Martin είναι, και κάπως πιο clubby από τα μέχρι τώρα δείγματα της, κι όλα μια χαρά μέχρι εδώ, αλλά η φωνή της…Το πρόβλημα με τη φωνή της δεν είναι ότι είναι κακή (και ένρινη), εδώ έχει καριέρα η Britney. H φωνή της Jepsen είναι κάτι χειρότερο από κακή (και ένρινη), είναι αδιάφορη.

“Δεν κρατιέμαι” μετέφρασαν τον τίτλο της νέας ταινίας του Almodovar οι Έλληνες, “I’m So Excited” οι Αγγλόφωνοι, κι εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα και με τους δυο!

Ο Almodovar αφήνει τα δράματα και τα μελοδράματα και κάνει – νομίζω – την πρώτη του καθαρόαιμη κωμωδία, την οποία κι ο ίδιος χαρακτήρισε “ελαφριά, πολύ ελαφριά”. Μπορεί να μην καταλαβαίνω “γρι” από το Ισπανικό τραίηλερ, αλλά δεν χρειάζεσαι και πτυχίο Ισπανικών για να καταλάβεις ότι πρόκειται για την πιο “ανοιχτόκαρδη” και χαβαλεδιάρικη στιγμή του Ισπανού δημιουργού. Όταν καταπιάνεται ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης με τους άντρες αεροσυνοδούς πόση σοβαρότητα μπορεί να περιμένει κάποιος;

Στην Ελλάδα έρχεται στις 21 Μαρτίου.

‘Zero Dark Thirty’ – [5/8]

Από την αρχή της Ιστορίας του Κινηματογράφου στα τέλη του προπροηγούμενου αιώνα, τα διάφορα είδη του – όπως το δράμα, η κωμωδία, κλπ. – εξελίχθηκαν, χωρίς όμως ουσιαστικά να αλλάζουν τις αρχές τους, απλά προσαρμόζοντας το στυλ και την αισθητική τους στην κάθε περίοδο. Σε αυτόν τον “κανόνα” δεν αποτελεί εξαίρεση η κινηματογραφική προπαγάνδα, στην οποία και ανήκει το ‘Zero Dark Thirty’ – μια μεροληπτική και ηρωοποιημένη αφήγηση του άθλου μιας πράκτορα της CIA να οδηγήσει τους “καλούς” Αμερικάνους στον “κακό” Άραβα Μπιν Λάντεν.

Το “μέτριο” των SSION είναι το “πολύ καλό” πολλών συγκροτημάτων.

Οι SSION κυκλοφόρησαν πριν τρεις μέρες ένα νέο βίντεο για ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ ‘Bent’.Και μπορεί το συγκεκριμένο τραγούδι και βίντεο να μην είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει το glam electro-pop συγκρότημα, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι δεν είναι, όπως πάντα, απολαυστικοί. Όταν έχεις για  frontman τον Cody Critcheloe, έναν από τους πιο ταλαντούχους και ιδιαίτερους performers σήμερα, πόσο κακό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα; Όχι πολύ.

Brahim ο ανθεκτικός.

Τελικά με διέψευσε ο Brahim Zaibat, που πίστευα ότι θα έληγε το συμβόλαιο του ως toy-boy της η σχέση του με τη Madonna με τη λήξη της παγκόσμιας περιοδείας της. Έτσι ο νεαρός χορευτής ποζάρει για το VMAN με τις δημιουργίες του Jeremy Scott για την ADIDAS. Ποιός να το φανταζόταν; Εγώ πάντως, όχι. Ας ευχαριστηθεί την παράταση των 15 λεπτών διασημότητας που του αναλογούν, γιατί νομίζω ότι τα πάτησε τα 25, κι έχει συμπληρώσει τα συντάξιμα.

‘The Sessions’ (Μαθήματα Ενηλικίωσης) – [6/8]

Mια απλή, ήρεμη, ουσιαστική, τρυφερή, ανθρώπινη, αστεία, σέξυ και – παραδόξως – αισιόδοξη ταινία, που – οποία έκπληξη! – δεν εκτιμήθηκε από την ακαδημία των Όσκαρ όσο θα έπρεπε.

Η Helen Hunt, μια από τις πιο αδικημένες ηθοποιούς της γενιάς της – παρά το τρομακτικά μαρμαρωμένο κούτελο από την υπερβολική χρήση Botox – καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα εκφραστικά της μέσα, και δικαιολογημένα είναι υποψήφια για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου, τη μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας. Η μόνη από τις υπόλοιπες συνυποψήφιες της με ισάξια ερμηνεία είναι η Amy Adams στο ‘The Master’. Για την συνταρακτική και καλοζυγισμένη ερμηνεία του John Hawkes, τί να πω; Μάλλον δεν του έδωσαν καν την υποψηφιότητα για πρώτο αντρικό για να μην είναι τόσο σκανδαλώδες όταν θα δώσουν στον Daniel Day-Lewis άλλο ένα Όσκαρ για άλλη μια υπερεκτιμημένη και ανέμπνευστη ερμηνεία του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά.

Όταν οι διαφημιστές έχουν κέφια κι οι διάσημοι χιούμορ.

Επιτέλους! 28 χρόνια μετά το ‘We Are The World’, τώρα έχουμε το ‘Open Your Mouth’!

Ο Lance Bass των ‘NSync, οι Village People, το one-hit-wonder των ’90s Tiffany, η στρουμπουλή γεροντοκόρη Susan Boyle με το μάτι που ψιλογυαλίζει, κι άλλα πρώην ή δευτεροκλασσάτα αστέρια, συμμετέχουν στη διαφήμιση υποκατάστατου μαγιονέζας.

Όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά ο Lance Bass με την γεμάτη ένταση και συναίσθημα  ερμηνεία του και με ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο, κλέβει την παράσταση! Απλά τέλειο!

3 μαύρα φορέματα, 2 μαύρα χάλια και 1 κόκκινο χαλί στα Βrits 2013.

        

 

Νο. 1: Jessie J…Κι όμως είναι η Jessie J, η οποία μάλλον θέλησε να το παίξει λίγο πιο “γυναίκα” κι έβαλε  το μακρύ, το κομψό, το ανοιχτό μέχρι τον αφαλό. Τζάμπα κόπος όμως, γιατί όλο αυτό είναι τόσο κόντρα ρόλος κι έτσι το μόνο που καταφέρνει είναι να δείχνει αντί 24, 44.

 

 

 

 

Νο.2: Lana Del Rey…Μια πραγματικά μοναδική περίπτωση! Πώς μια κοπέλα που έχει κάνει επιτυχία κυρίως λόγω της πολύ καλοσχεδιασμένης και “καλοπαιγμένης” περσόνας της σέξυ λολίτας, καταφέρνει πάντα στο κόκκινο χαλί να μοιάζει με ταξιθέτρια σε multiplex;

 

 

         

 

                                                                                              No.3: Taylor Swift…“Έτσι το κάνουν σωστά το κόκκινο χαλί, αγαπημένες μου συναδέλφισες.“.

O Ben Howard;!!! Σοβαρά τώρα…ο Ben Howard;;!

Δυσκολεύομαι να καταπιώ πρωινιάτικα ότι ο Ben Howard – αυτό το υπνωτικό με τη μορφή μουσικού – μαζί με την Emeli Sandé, ήταν οι μεγάλοι νικητές των Brits 2013 παίρνοντας 2(!!!) βραβεία χτες βράδυ! Κι η Sandé…εντάξει, δικαιολογημένα…αλλά ο Ben Howard; Ο BEN HOWARD;;!! Κι όχι μόνο τσάκωσε 2(!!!) βραβεία, στη μια κατηγορία νίκησε και τους alt-J, τον Jake Bugg και την Jessie Ware!!!! Είστε σοβαροί, Άγγλοι φίλοι μου της μουσικής βιομηχανίας; Εγώ όταν δε με παίρνει ο ύπνος παίρνω μια βαλεριάνα, μετράω προβατάκια ή βλέπω ‘Τηλεκύβο’. Δεν ακούω το Esmerelda!

Κατά τα άλλα, καμία μεγάλη έκπληξη, και – ευτυχώς – καμία άλλη σύγχυση.